เรื่อง การศึกษาของเด็กมาเลเซีย

            ดิฉันมีโอกาสได้เรียนกับอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านชอบที่จะเล่าบทความดีๆ และบทความที่เป็นประโยชน์ให้นักศึกษาทุกคนได้รับฟัง และมีอยู่บทความหนึ่งที่ดิฉันชอบมาก คงจะเป็นเรื่อง “การศึกษาของเด็กมาเลเซีย”

            อาจารย์เล่าให้ฟังว่า มีเพื่อนของอาจารย์อยู่คนหนึ่ง เขาได้ไปเที่ยวที่ประเทศมาเลเซีย และในระหว่างที่เขากำลังนั่งรถเมล์   อยู่นั้น เขาก็ได้สังเกตเห็นเด็กผู้ชายที่เป็นคนมาเลคนหนึ่ง เด็กคนนั้นกำลังพูดคุยอยู่กับคนขับรถเมล์ โดยเขาจะใช้ภาษามาเลในการสื่อสาร แรกๆก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แล้วพอสักพักเด็กคนนั้นก็หันไปคุยกับเพื่อนอีก โดยจะใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร เพื่อนของอาจารย์เริ่มสำรวจเด็กคนนี้แล้ว และก็พบว่าในมือของเขาก็กำลังถือหนังสือภาษาจีนอยู่อีกด้วย เด็กคนนั้นทำให้เพื่อนอาจารย์อึ้งไปสักพัก ไม่คิดเลยว่าเด็กมาเลเขาจะพัฒนาไปได้ไกลขนาดนี้ ซึ่งเด็กไทยของเราเทียบไม่ได้เลย

         พอดิฉันได้รับฟังเรื่องนี้ ก็รู้สึกทึ่งในความสามารถของเด็กประเทศเขาจริงๆ ไม่คิดว่าประเทศเพื่อนบ้านของเรา จะไปได้ไกลขนาดนี้แล้ว ขณะที่เด็กไทยเราเอง ยังอยู่กับที่ ไม่ได้มีการพัฒนาอะไรใดๆเลย ยิ่งถ้าพูดถึงในเรื่องของภาษา เด็กไทยจะกลัวกับการเรียนภาษามาก เหมือนเวลาได้เจอกับชาวต่างชาติจริงๆ เด็กไทยมักจะไม่กล้าพูด แล้วรีบหาทางหนี เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับชาวต่างชาติ ถ้าประเทศไทยเรามีการจัดระบบการศึกษาแบบใหม่ รู้จักปลูกฝังให้เด็กรักในการที่จะเรียนรู้ภาษาแบบเด็กประเทศเขาบ้างก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว และแนวทางในการแก้ไขปัญหาก็คือ ปรับวิธีคิด วิธีปฏิบัติของสำนักงานมาตรฐานการศึกษาแห่งชาติให้เป็นการวัดประเมินที่สอดคล้องกับสภาพจริง และเป็นเพียงการประเมินเพื่อนำไปวางแผนพัฒนา (ไม่ใช่เรื่องของการนำมาให้คุณให้โทษผู้ถูกประเมิน) ที่ผ่านมาเราเน้นการวัดคุณภาพด้วยองค์กรที่จัดตั้งตามพ.ร.บ.การศึกษาแห่งชาติ ได้แก่ สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (สมศ.) สถาบันทดลองการศึกษาแห่งชาติ (สทศ.)